《老(lao)(lao)魏(wei)(wei)(wei)(wei)小(xiao)說(shuo)(shuo)》講述一位退休老(lao)(lao)教師魏(wei)(wei)(wei)(wei)老(lao)(lao)師,老(lao)(lao)魏(wei)(wei)(wei)(wei)小(xiao)說(shuo)(shuo)喜(xi)歡寫小(xiao)說(shuo)(shuo)。老(lao)(lao)魏(wei)(wei)(wei)(wei)小(xiao)說(shuo)(shuo)他的老(lao)(lao)魏(wei)(wei)(wei)(wei)小(xiao)說(shuo)(shuo)小(xiao)說(shuo)(shuo)風格優美動人,深受讀(du)者(zhe)喜(xi)愛。老(lao)(lao)魏(wei)(wei)(wei)(wei)小(xiao)說(shuo)(shuo)魏(wei)(wei)(wei)(wei)老(lao)(lao)師在創(chuang)作中(zhong)不斷(duan)挑戰自我,老(lao)(lao)魏(wei)(wei)(wei)(wei)小(xiao)說(shuo)(shuo)追求更高境(jing)界(jie),老(lao)(lao)魏(wei)(wei)(wei)(wei)小(xiao)說(shuo)(shuo)最終成為文壇(tan)傳奇(qi)。老(lao)(lao)魏(wei)(wei)(wei)(wei)小(xiao)說(shuo)(shuo)老(lao)(lao)魏(wei)(wei)(wei)(wei)小(xiao)說(shuo)(shuo)